من و اسماعیل کنار هم بودیم. من که خیلی ترسیده بودم. دلم مثل سیر و سرکه میجوشید. اما اسماعیل انگار نه انگار. طبیعی و راحت بود و سلاحش را در پنجه فشار میداد. پای خاکریز روی پنجه پا آماده بودیم. به اسماعیل گفتم: اسماعیل، تو نمیترسی؟
اسماعیل لبخند زنان گفت: از چی بترسم، بعثیهای مادرمرده که میخواهیم غافلگیرشان کنیم باید بترسند. صلوات بفرست تا ترست بریزد.
شروع کردم به فرستادن صلوات. ناگهان سوت خمپارهها بلند شد که از طرف ما به خط دشمن شلیک شده بود. لحظهای بعد صدای انفجار از طرف دشمن بلند شد و فرمانده بالای خاکریز مشت گره کردهاش را بالا برد و فریادش در دشت پیچید: اللّهاکبر!
و ما تکبیرگویان از خاکریز بالا کشیدیم و از آن طرف به سوی سنگرهای دشمن هجوم بردیم. باران گلوله از طرف دشمن به طرفمان باریدن گرفت. گلولهها مانند زنبور ویزویزکنان از کنار گوشم میگذشت. قلبم تند تند میزد. نعره میکشیدم و میدویدم. نمیدانم کی از اسماعیل دور افتادم. تیربار لعنتی دشمن جلوی پایمان را تیرتراش میکرد و خاک و سنگریزه به سر و صورتمان میپاشید. یک خمپاره در نزدیکیام ترکید. موجش پرتم کرد و با صورت روی یک بته خار افتادم. صورتم آتش گرفت. به پشت افتادم که گلوله بهام نخورد و تند خارهای کوچک را از صورتم کندم. بچههای دیگر دوروبرم زمینگیر شده بودند. دشمن خوب مقاومت میکرد. صدای رودخانه را میشنیدم. خودم را در یک گودال کوچک انداختم. آنهایی که اطراف بودند به سوی دشمن شلیک میکردند. دشمن داشت مقاومت میکرد. فریاد فرمانده را شنیدم: بلند شوید و حمله کنید. یااللّه، الان دشمن قتل‌عام میکند. زود باشید.
امّا هر کس که میخواست بلند شود تیر میخورد و میافتاد زمین. حسابی درمانده شده بودیم. نه میتوانستیم جلو برویم و نه عقب؛ تا به خاکریز خودمان برسیم. در مخمصه عجیبی افتاده بودیم. همه بیتعارف ترسیده و چهار چنگولی به زمین چسبیده بودند. یکهو بغل دستیام گفت: بچهها آنجا را ببینید. دارد چه کار میکند؟
به جایی که میگفت نگاه کردم و آب دهانم خشک شد. اسماعیل صاف ایستاده بود و با حرکات عجیب و غریب ورجه ورجه میکرد و این طرف و آن طرف میدوید. هی به سر و صورتش چنگ میزد و با کف دست به ران و پهلو و شکماش میکوبید. بغل دستیام گفت: نکند موجی شده، دارد چکار میکند؟
اسماعیل ناگهان با آخرین سرعت و دست خالی به طرف دشمن دوید. چند نفر بلند شدند و دنبالش دویدند. فرمانده فریاد زد: آفرین به دشمن حمله کنید!
و ما هم از زمین بلند شدیم و به طرف سنگرهای دشمن دویدیم. افراد دشمن را دیدم که با آخرین سرعت دارند فرار میکنند. ما که شیر شده بودیم تکبیرگویان به سنگرها دشمن رسیدیم، اما دیدیم اسماعیل بیتوجه به شادی بچهها همچنان تخته‌گاز به طرف رودخانه میدود. فرمانده فریاد زد: کجا میروی اسماعیل؟
اما اسماعیل توجهی نکرد و همچنان دوید. من هم که نگران شده بودم دنبالش دویدم. با رسیدن به رودخانه، اسماعیل شیرجه زد وسط آب. آب فواره زد روی بدنم. اسماعیل چند بار در آب غوطه خورد و هی با کف دست به صورت و پس گردنش میکوبید. دوباره زیر آب رفت. فرمانده و چند تا از بچهها رسیدند. فرمانده پرسید: اینجا چه خبره؟ اسماعیل چه کار میکند؟
من که حسابی ترسیده بودم گفتم: واللّه نمیدانم. هی به سر و صورتش میزند و شنا میکند!
یکی از بچهها گفت: شاید گرمش شده و خواسته تنی به آب بزند!
فرمانده گفت: تو این هوای سرد؟
بعد رو به اسماعیل گفت: بیا بیرون، دیگه بسه. یااللّه بیا بیرون!
چند دقیقه بعد اسماعیل مثل موش آب کشیده از رودخانه بیرون آمد. از سرما میلرزید و دندانهایش به هم میخورد. اورکتم را روی شانهاش انداختم. فرمانده گفت: آفرین اسماعیل، اگر شجاعت تو نبود ما به این زودی به اینجا نمیرسیدیم.
اسماعیل لرز لرزان گفت: کدام شجاعت؟ پدرم درآمد!
همه با تعجب نگاهش کردند. اسماعیل دستی پشت گوشش کشید. صورتش درهم شد. آخ گفت و بعد دستش را جلو آورد. یک مورچه آتشی گنده میان دو انگشتش بود. اسماعیل گفت: اینها پدر مرا درآوردند. از شانس بد پرت شدم روی لانهشان و بعد اینها ریختند سرم. داشتم آتش میگرفتم. نمیدانستم چکار کنم. یکهو به سرم زد خودم را به رودخانه برسانم. وای که هنوز جای نیش و داندانهایشان آتشم میزند! وای سوختم!
و دوباره شیرجه زد تو رودخانه. من و فرمانده و بچهها میخندیدیم و اسماعیل در آب غوطه میخورد و به مورچه‌های آتشی فحش میداد!
مهدی باکری برای تشیع جنازه برادرش نیامد